Η επανάσταση της λάμπας

Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση αναδημοσιεύω το παρακάτω.
Ευχαριστώ Κώστα.
27 Μάρτιος 2009. Επιμέλεια: Μάνος Χωριανόπουλος



Άλλη μια πρωτιά εξασφαλίσαμε με την μεγάλη συμμετοχή πολιτών, φορέων, επιχειρήσεων στην "Ώρα τη Γης", το παγκόσμιο αυτό πανηγύρι υποκρισίας και ανοησίας.

Φαντάζομαι ότι αύριο θα κλείσουν τα φώτα στα αυθαίρετά τους αυτοί που μετά από πυρκαγιές καταπάτησαν εκτάσεις και όρκους του τύπου "όπου ήταν δάσος, θα γίνει δάσος". Σίγουρα θα συμμετέχουν και οι εργολάβοι που μόλις δουν δέντρο το αντικαθιστούν με τσιμέντο, αλλά και επιχειρηματίες που μολύνουν ποτάμια με λύματα για να κάνουν τη δουλειά τους, τις υπόλοιπες ώρες που δεν είναι "της Γης", αλλά του κέρδους.

Βεβαίως, θα συμμετέχουν και πολίτες που καθημερινά αδιαφορούν για το περιβάλλον, αλλά και διάφοροι άλλοι "ευαίσθητοι" άνθρωποι. Ήδη ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος με εγκύκλιο καλεί υπουργεία και Περιφέρειες να σβήσουν τα εξωτερικά φώτα των δημόσιων υπηρεσιών. Ο κ. Παυλόπουλος είναι γνωστός για τις ευαισθησίες του. Πόσες φορές έχει παραιτηθεί μετά το φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και από τότε που έγινε η Αθήνα φλαμπέ; Αμέτρητες. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να μην αναβοσβήνει λάμπες. Συμμετοχή δήλωσε και ο δεντροκυνηγός Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος καθημερινά δίνει μάχες για τη φύση και δεν μένει ποτέ βωβός σε θέματα περιβάλλοντος.

Η προβολή του θέματος, από τα κρατικά κανάλια που ψάχνουν με αγωνία να βρουν γελοίες πρωτιές(π.χ. Eurovision, η Ώρα της Γης κλπ κλπ) σε μια μαύρη περίοδο για τους πολιτικούς τους προϊστάμενους είναι κατανοητή, αλλά όλα έχουν ένα όριο.

Όταν δεν μπορείς να βρεις κάδο ανακύκλωσης σε κάθε γειτονιά, όταν είμαστε γεμάτοι παράνομες χωματερές, όταν μολύνουμε ποτάμια, θάλασσες, όταν καίμε τα δάση και χτίζουμε βίλες, όταν δήμαρχοι και κόμματα εξουσίας δίνουν μάχες για περισσότερο τσιμέντο, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για την ευαισθησία της χώρας, επειδή η συμμετοχή στο πανηγυράκι του Σαββάτου είναι μεγάλη.

Η όλη αντιμετώπιση του θέματος θυμίζει σικελούς μαφιόζους, που αφού φάνε κάποιον πάνε στην κηδεία του και κλαίνε γοερά στον ώμο της χήρας του. Έτσι, όταν η αδιαφορία για το περιβάλλον μοιάζει να είναι επίσημη πολιτική του κράτους, οι συμβολικές κινήσεις μόνο πικρά χαμόγελα μπορούν να προκαλέσουν.

Η υποκρισία όμως δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Ελλάδας. Η κίνηση με τις λάμπες και τις πρίζες, είναι παγκόσμια. Οι βιομηχανίες που δεν δέχονται να μειώσουν τα αέρια που μολύνουν το περιβάλλον, λόγω κόστους, θα σβήσουν και αυτές τα φώτα τους και χώρες όπως οι ΗΠΑ που έχουν μολύνει μέσω βομβαρδισμών εδάφη για τις επόμενες δεκαετίες θα αποδείξουν την ευαισθησία τους.

Κινήσεις όπως η αυριανή, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν και οι παγκόσμιες ημέρες. Ως άλλοθι, που μας επιτρέπει να είμαστε αδιάφοροι τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Το πόσο ευαίσθητος είναι κάποιος για το περιβάλλον εξαρτάται από την καθημερινή του συμπεριφορά και όχι από το αν θα κατεβάσει τους διακόπτες για μία ώρα παίρνοντας μέρος σε μια γιορτή άνευ ουσίας.